پوشش؛ ویژگی‌ زنان پرقدرت در شاهنامه

در مراسم رونمایی از برگردان کتاب «زنان در شاهنامه» اثر پروفسور جلال خالقی مطلق ادیب از آلمانی به فارسی، بر موضوع حجاب و پوشش به عنوان یکی از ویژگی‌های زنان پرقدرت در شاهنامه تاکید شد. در ادامه خبر، به بخشی از این مراسم و موضوع کتاب «زنان در شاهنامه» پرداخته شده است.

به گزارش پایگاه خبری صنعت مد (معرف منتخبین و معتمدین فعال مد ایران)، مراسم رونمایی از برگردان کتاب «زنان در شاهنامه» اثر پروفسور جلال خالقی مطلق ادیب، شاهنامه پژوه و استاد دانشگاه با ترجمه خانم مریم رضایی از زبان آلمانی به زبان فارسی در گالری یافته واقع در خیابان دولت، خیابان یارمحمدی، کوچه طالقانی، واحد ۸ برگزار شد.

در این مراسم، بخش‌هایی از سخنان پروفسور خالقی در خصوص نقش زنان در شاهنامه در قالب مصاحبه بر روی پرده سفید سالن پخش شد و وی طی این مصاحبه موضوعات جدیدی را در خصوص شخصیت زنان ایرانی در تاریخ باستان مطرح ساخت.

از جمله موضوعاتی که این استاد دانشگاه ساکن آلمان مطرح کرد، مربوطه به شخصیت مقتدر زنان در شاهنامه که برگرفته از زنان عهد اشکانیان و ساسانیان است،بود.

به گفته وی، در گذشته، حجاب و پوشش نه فقط به عنوان موضوعی مذهبی، بلکه به عنوان نشانه تشخص و اقتدار و طبقه والای اجتماعی از سوی زنان مورد استفاده قرار می‌گرفت.

در واقع، پروفسور خالقی معتقد است که واژه «پرده» که از آن امروزه به عنوان حجاب یاد می‌شود، به عنوان یک حائل و تشخص زن مقتدر مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

گفتنی است؛ در شاهنامه از ۱۵ زن دلیر و مقتدر از جمله شهرناز، ارنواز، سیندخت، رودابه، تهمینا، سودابه، فرنگیس، گردآفرید، منیژه، کتایون، شیرین و … یاد می‌شود.

مسئولان برگزار کننده این مراسم در تلاشند تا از طریق انجام پژوهشی دقیق و علمی با عنوان «پروژه زنان شاهنامه» ویژگی‌های شاخص زنان در شاهنامه را که تاکنون به آن کمتر پردخته شده، استخراج کنند.

لازم به ذکر است؛ کتاب «زن در شاهنامه» رساله دکتری جلال خالقی مطلق است که سال ۱۳۴۹ شمسی در دانشگاه کلن از آن دفاع کرده و یک سال بعد در فرایبورگ آلمان به چاپ رسانده است. در سال ۲۰۱۲م بریگیته نوین اشواندر در کالیفرنیا این کتاب را به انگلیسی ترجمه و منتشر کرد و سپس دو بار در سال ۱۳۹۵ شمسی و ۱۳۹۸ شمسی از انگلیسی به فارسی ترجمه شد و اینک، این کتاب از نسخه اصلی آن که به زبان آلمانی است، به فارسی برگردانده شده است.

در نخستین بخش کتاب، نویسنده به شرح کوتاهی از سرگذشت نامدارترین زنان شاهنامه پرداخته و آن را با دیگر منابع پیش و پس از اسلام ـ تا آن جا که او می‌شناخته ـ مقایسه کرده و در پایانِ هر شرح خطوط ویژۀ شخصیّت آن زن را ترسیم کرده است.

در بخش دوم کتاب، به بررسی جایگاه و پایگاه زن در شاهنامه با توجه به منابع پیش و پس از اسلام پرداخته شده است و نقش، اهمیّت و سرنوشت زنان شاهنامه را در دوره‌های مختلف زندگی، کودکی، همسری و مادری و نیز در آغوش خانواده و در میان اجتماع بررسی کرده است.

از آنجا که شاهنامه کتابی دربارۀ حقوق خانواده نیست، نویسنده برای پُر کردن خلاء موجود، از منابع دیگر بهره جسته است. از این رو شاهنامه در این بخش از تحقیق بیشتر به عنوان منبعی جانبی به شمار می‌رود.

بیشتر منابع اساسیِ این پژوهش، منابع کهن ایرانی و عربیِ شناخته‌شده‌اند. منابعی که کمتر شناخته‌شده‌اند، بیشتر به زبان پارسیگ (زبان رسمی جنوب غربی ایران) در زمان ساسانیان و بازنویسی‌های پس از آن هستند.

در پایان فهرست کوته‌نوشت‌ها، نمایه‌ها (کسان و جانداران، جای‌نام‌ها) آمده است. بخش بعدی شرح مختصری از برخی متون و یکی از بخش‌های این کتاب است و در پایان با ذکر منابع فارسی و لاتین کتاب را به پایان برده است.